PRZEMYSŁAW JASIELSKI
WHITE NOISE
09 - 20.10.2006
Przemysław Jasielski zajmuje się w sztuce przede wszystkim instalacją multimedialną, budowaniem obiektów, w których np. zestawia tzw. „przedmioty gotowe” z urządzeniami elektronicznymi tj. starymi telewizorami, komputerami etc. W pracach Jasielskiego istotnym aspektem kreacyjnym jest fakt szczególnej i przemyślanej prowokacji intelektualnej. Widoczne to było zwłaszcza w cyklu prac, w których pojawiał się przewodni motyw "anioła", irracjonalnego zjawiska, głęboko zakorzenionego w mentalności ludzi. W ostatnich realizacjach Jasielski wykorzystuje bardzo często dźwięk, który warunkuje sens i ideę jego sztuki.
W pracy „White noise”, prezentowanej w galerii artysta opiera się na definicji określenia White noise (Szum biały) – rodzaj szumu akustycznego (a ogólniej: wszelkiego rodzaju szumów – sygnałów o przypadkowo zmieniających się w czasie parametrach, w tym sygnałów elektromagnetycznych, a także – np. w ekonomii – wahań kursów walut albo akcji na giełdzie, w demografii – wahań liczby ludności itp.) o całkowitym płaskim widmie; nazwa wprowadzona przez analogię do światła: światło białe to de facto szum elektromagnetyczny mieszaniny wszystkich możliwych barw o całkowicie płaskim widmie w zakresie widzialnym. Intensywność szumu białego teoretycznie jest statystycznie równomierna w całym paśmie – od zera do nieskończoności, ale w praktyce przyjmuje się do rozważań tylko pewne zakresy częstotliwości (w akustyce jest to zazwyczaj pasmo słyszalne – od kilkunastu Hz do dwudziestu kiloherców, ale przy analizowaniu innych zjawisk jest to pasmo stosowane do zakresu ich zmienności). Szumu tego używa się między innymi w akustyce budynków do wyciszenia nieprzyjemnych bądź niepożądanych dźwięków (np.: rozmów). W tym celu emituje się szum o stałym natężeniu. Istnieją także urządzenia wytwarzające szum biały jako pomoc w zasypianiu czy relaksacji. (na podstawie Wikipedia.com)
Ważnym aspektem dla Jasielskiego w tej pracy jest globalne podejście do szumu lub hałasu, przede wszystkim jako zasady budowania otoczenia; paradoksalnie, z jednej strony jako do zjawiska wrogiego człowiekowi (drażniącego go), z drugiej strony jako rodzaj satysfakcjonującego relaksu (np. fale morza, wodospad).
