GRZEGORZ KLAMAN
FLAGA DLA III RP
12 - 16.03.2001
Grzegorz Klaman (ur.1959r. w Nowym Targu); w latach 1980-1985 studiował na Wydziale Rzeźby PWSSP w Gdańsku. Od 1985 roku pracuje jako pedagog w ASP w Gdańsku /Pracownia Rzeźby w Architekturze i Innych Mediów/. Założył i prowadzi Galerię Wyspa, jest współautorem koncepcji Otwartego Atelier i Centrum Sztuki Współczesnej w dawnej Łaźni Miejskiej w Gdańsku, pełni funkcję prezesa Fundacji Wyspa Progress. Prace artystyczne prezentował na wielu wystawach indywidualnych m.in. w Państwowej Galerii Sztuki, Sopot, Galerii Miejskiej Arsenał, Poznań, BWA, Słupsk, Galerii Biała, Lublin, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko, Galerii Arsenał, Białystok, Galerii Kronika, Bytom, Galerii Zachęta, Warszawa, Centrum Sztuki Współczesnej "Łaźnia", Gdańsk, Künstlerhaus Bethanien, Berlin, oraz brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce, Włoszech, Korei, Francji, Niemczech, Szwecji, Czechach, Węgrzech, Ukrainie, Finlandii, Estonii, Japonii. Mieszka i pracuje w Gdańsku. Więcej na stronie Culture.pl
Początki aktywności twórczej Grzegorza Klamana przypadają na drugą połowę lat osiemdziesiątych, gdy środowisko gdańskich artystów manifestowało totalny radykalizm w sztuce; zdecydowaną niezgodę na skostniały system akademickiej edukacji, tradycjonalizm myślenia, czy wreszcie bezkompromisową negację ówczesnych realiów politycznych. Pierwsze prace artysty, związane z "tradycyjnie" pojmowaną rzeźbą /odlewy gipsowe z ludzi, drewniane figury/, charakteryzujące się ekspresyjną i dramatyczną w odbiorze ikonografią, już wtedy nawiązywały bezpośredni dialog z zagadnieniem ciała człowieka jako materii do głębokich i egzystencjalnych dociekań. Problem ciała /mięsa/ stał się immanentnym czynnikiem sztuki Klamana. Jego realizacje artystyczne wykorzystujące np. preparaty ludzkich narządów tj. nerki, mózg, jelita, czy zdjęcia zwłok z prosektorium, umieszczane w dużych metalowych, geometrycznych formach przestrzennych, dotykają istotnych problemów egzystencjalnych - życia i śmierci; naruszają jednocześnie społecznie uwarunkowane /narzucone przez katolicyzm/ tabu jakim jest ciało człowieka, jego fizyczny byt, jego istnienie i rozpad. Sam Klaman tak określa podejście do mięsności w swojej sztuce: "Chodzi mi o dotarcie do autentycznej, bezpośredniej obecności, do przeżywania /może także przekraczania/ stanów elementarnych". Ostatnie realizacje artysty odwołują się bardzo często do myśli Michela Foucault, do problemów uwikłania ciała w dyskursy władzy i wiedzy /np. "Anatomia polityczna ciała"/ i zaprzeczają zdecydowanie modernistycznej koncepcji świata, która jest usankcjonowaną "dobrem społecznym" kontrolą.
