KRZYSZTOF MARKOWSKI
Bój się swojego niepokoju o to, że drzewa rosną za wolno
10 - 14.05.2004
Krzysztof Markowski (ur. 1957 r. w Poznaniu); w 1984 roku obronił dyplom z Malarstwa w poznańskiej PWSSP. Od roku 1983 pracował w grupie artystycznej Koło Klipsa, z którą brał udział w licznych wystawach w Polsce i zagranicą. Począwszy od 1989 roku pracuje indywidualnie. Prace prezentował na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w Polsce i na świecie. Jest profesorem Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.
Początki doświadczeń twórczych Krzysztofa Markowskiego kształtowały się w działaniu grupowym, we wspólnej pracy z artystami w poznańskiej grupie Koło Klipsa ( z Krukiem, Knaflewskim, Kujawskim). Był to dla niego okres wzmożonej aktywności, czas podejmowania wspólnych decyzji artystycznych, odpowiedzialnego dialogu i kolektywnej pracy, w rezultacie której powstawało wówczas wiele realizacji, aranżacji przestrzennych nie sygnowanych indywidualnymi nazwiskami. Markowski uczestniczył w tamtym czasie w tworzeniu raczej "grupowych dzieł sztuki", rezygnując jednocześnie z absolutnej wolności artystycznej. Wystawy Koła Klipsa składały się najczęściej z dużo-formatowych obiektów przestrzennych, z wyraźnym nawiązaniem do doświadczeń malarskich, w klimatach odwołujących się do surrealizmu, prowokacyjnego absurdu sytuacyjnego, czy dziecięcej wyobraźni. Po tym burzliwym okresie aktywności Markowski zaczyna pracę indywidualną. Jego prace ulegają diametralnej zmianie, w jego twórczości następuje wyciszenie i czas pogłębionej, personalnej refleksji nad sztukę i otaczającym światem. Artysta skłania się w stronę poetyckiej zadumy, a istotą jego sztuki staje się przede wszystkim natura. Maluje tajemnicze, "romantyczne" pejzaże, których tematami są ptaki, jeziora, góry. Są to obrazy, w których, jak pisała o jego twórczości prof. Zeidler-Janiszewska: "Ta znana z tradycji symbolika miesza się z prywatną mitologią artysty, czerpiącego garściami ze świata wyobraźni dziecięcej, eksplorującego pogranicze snu i jawy. Aura spowija rzeczy w tajemnicę, a tę jak wiadomo, możemy tylko przybliżyć, nigdy całkowicie odsłonić". Do budowania obrazów artysta używa często tzw. przedmioty gotowe, czy materiały "nieartystyczne", tworzy specyficzne kolaże malarskie. Ostatnie prace Krzysztofa Markowskiego charakteryzują się oszczędną ikonografią, są stonowane w swojej kolorystyce, ukazują najczęściej naturalne barwy używanych materiałów. Są to w wielu wypadkach minimalistyczne, monochromatyczne "pejzaże miejskie", eksponowane na ścianie, na zasadzie multiplikowania jednego elementu (konturowego obrazu domu). "Sposób budowania przez Markowskiego ostatnich prac jest twardy, chropowaty, pozbawiony zewnętrznej elegancji. Wydaje się być dyktowany paradygmatem konieczności, wyzbytej estetycznej kokieterii" (prof. Jarosław Kozłowski).
