KOJI KAMOJI
Ciągle ta sama martwa natura i pejzaż z wojną
05 – 16.02.2007
Twórczość Koji Kamoji - malarstwo, rysunek, instalacja - charakteryzuje się przede wszystkim zwięzłością języka, oszczędnością środków, jakimi artysta operuje w swoich wypowiedziach. Można to odnieść w jakimś sensie do japońskiej techniki pisania wierszy haiku, w których, najogólniej mówiąc, cały sens i klimat zawiera się poza warstwą lapidarnego układu słów. W swoich pracach Kamoji zwraca uwagę szczególnie na rzeczy - przedmioty, zjawiska - pozornie „nieistotne”, prozaiczne, niezauważane w pospiesznej codzienności. Interesuje go zjawiskowa, tajemnicza zarazem, funkcja bytowa rzeczy. Już w 1967 roku artysta tak określa swoje widzenie tego problemu: "Moja praca podobna jest w formie do pracy urbanistycznej. Ważne też są dla mnie rozstaw, ciężar, faktura i tło powierzchni - tylko cel jest dla mnie odwrotny niż w urbanistyce. Nie chodzi mi o budowanie czegoś nowego, lecz odnalezienie i utrwalenie rzeczy, o których zapominamy, i świata, od którego się oddalamy. Chciałbym znaleźć taką formę, aby uzyskać ich obecność". I można te słowa traktować jako swoiste credo artysty, ciągle aktualne w jego poszukiwaniach artystycznych. Ponadto prace artysty mają wyraźne odniesienia do fenomenu natury / przyrody tj. wody, ziemi, kamienia. "Kamienie są częścią przyrody, a jednocześnie osadami naszej pamięci, świadkami wydarzeń - skamieliną uczuć" powiada Koji Kamoji przy okazji wystawy „Zaczynając zdanie” (Galeria RR), ale kiedy indziej stwierdza wymownie „Słowa często przeszkadzają”.
