HANNA ŁUCZAK
GŁOSY / VOICES
23 - 27.04.2001
Jednym z najważniejszych aspektów twórczości Hanny Łuczak był zawsze rysunek; rysunek traktowany jak autonomiczne dzieło sztuki, pojmowany jak zintensyfikowana aktywność ciała i umysłu, pozwalająca artystce na docieranie do zakamarków własnej poetyckiej intuicji. W pracach rysunkowych, które w ikonograficznym zapisie pozornie wydają się być abstrakcyjne, istotna jest dla artystki relacja zachodząca pomiędzy przedmiotami realnymi a ich obrazem. Który ujawnia np. grafitem na kartonie. Profesor Jerzy Ludwiński tak określał tą aktywność artystki: "Rysunki te tworzą strukturę tak gęstą, że rzeczą niemożliwą jest, żeby jeszcze coś mogło się tam zmieścić. Każdy centymetr kwadratowy tych prostokątów jest ważny, a każda kreska jest inna. Wszystko ma charakter malarski, linearny, kolczasty, spiralny, organiczny, abstrakcyjny, figuratywny, rozpisany na sto innych sposobów i tyle samo towarzyszących im przedmiotów. /.../ Te rysunkowe-klejnoty należą do świata struktur logicznie głębokich, jakby powiedział Murray Gell-Mann, podobnie jak kamienie szlachetne, rzadkie ptaki, nie mówiąc o niektórych dziełach sztuki". Z czasem prace rysunkowe Hanny Łuczak zaczęły wchodzić w różne relacje z przedmiotami gotowymi, fotografią, zapisem filmowym, czy tekstem stanowiąc w galeriach szczególne instalacje, czy aranżacje przestrzenne. Poetycki świat np. odwzorowań księżyca, przeistaczał się w wyrafinowaną grę, pełną napięcia, nieoczekiwanych zestawień przedmiotów, którymi można np. zabić człowieka tj. łuki, strzały, kusze, łańcuchy. W sztuce artystki pojawił się także mocno zarysowany problem wspomnień czy odniesień do dzieciństwa, do czasu niewinności, w takich pracach jak "Przerwa", czy "Piruet". Cała dotychczasowa twórczość Hanny Łuczak jest wielowątkowa, mieni się bogactwem odniesień symbolicznych, wymaga od odbiorcy skupionej uwagi, wrażliwości i otwartości.
