Na drodze artystycznej dokonań Jerzego Hejnowicza możemy zauważyć wiele interesujących punktów zwrotnych. Poczynając od jego prac graficznych, drzeworytniczych, charakteryzujących się oszczędną, czarno-białą ikonografią, poprzez prace o ładunku symbolicznym, budowane najczęściej za pomoce tzw. przedmiotów gotowych, wreszcie po obiekty rzeźbiarskie z drewna i metalu. Za każdym razem artysta zwraca baczne uwagę na fenomen przestrzeni, na twórcze bycie w przestrzeni; i wobec niej lub na przekór niej organizuje swój świat sztuki. Jak sam powiada: "Angażując przestrzeń galerii w sobie, wokół siebie, dzieląc ją pozornie na osobne przestrzenie, dokonuję zabiegów podobnych pracy architekta, tyle, że według innego klucza i ku innym celom". I są to rzeczywistości o nieograniczonych możliwościach, które Hejnowicz w umiejętny sposób ujawnia za pomoce "nieistniejących" wejść-drzwi, dodatkowych podłóg, zarysów mebli etc. Konstruuje w ten sposób swój personalny, tajemniczy "NIEDOM", obiekt sztuki, fakt artystyczny, jak to określa, który jest nasycony niepokojem egzystencjalnym i wewnętrznie umotywowaną konstrukcją duchową.
